Σε πρόσεξα σε κάποια καρτ-ποστάλ,
μονάχη στου σπιτιού σου τη βεράντα.
Με κοίταξες με πρόσωπο οβάλ
και χάθηκες στις φλόγες του Σαράντα.

Με μπλούζα κολεγίου και μπριγιόλ
στα πάρτι σε ξανάδα του εξήντα.
Ξεκίναγες με μπλουζ και ροκ εν ρολ
και τέλειωνες με Χιώτη, Μαίρη Λίντα.

Και τώρα με ρούχα γιουνισέξ,
σε βρίσκω σε ηλεκτρονικά υπόγεια,
τα ίχνη σου να σβήνεις με σπορτέξ
και να σου πνίγει ο θόρυβος τα λόγια.


Γενιά, με τα φτερά σου τ’ ανοιχτά,
το πιο καλό τραγούδι μου για σένα.