Τούτ’ η πόλη μοιάζει ξένη
στα δυο μάτια μου εμπρός,
τσιμεντένια αγαπημένη
που την άλλαξε ο καιρός.

Τούτ’ η πόλη πού πηγαίνει
μέρα νύχτα βιαστική,
με θωριά αλαφιασμένη
και πνιγμένη τη φωνή;

Σαν γριά σαντέζα που’ χει
μια χαμένη ομορφιά,
σαν εικόνα του Τσαρούχη
που’ χουν μείνει τα καρφιά.

Τούτ’ η πόλη αλήθεια μοιάζει
φάντασμα τρελό του νου
την θωρώ καθώς χαράζει
μες στα πέπλα του καπνού.

Ζωντανεύει κάπου – κάπου,
όνειρο αληθινό,
σαν περνώ στου Φιλοπάππου
και κοιτώ το δειλινό.