Σαν χωρίσαμε σου είπα θα γυρίσω
θε’ να λείψω μοναχά για μια βραδιά.
Κι όμως κύλησαν τα χρόνια προς τα πίσω
κι εγώ ρίζωσα εδώ στην προσφυγιά.

Να, που τώρα στα στερνά σου ξαναγράφω.
Όμως μη ρωτάς αν τρέχει η πληγή,
μόνο κράτα στο μυαλό σου μια εικόνα*,
αφού τόσο μας αρνήθηκαν τη γη.

Κι όταν μέρες φωτεινότερες σημάνουν,
στο αγέρι δώσ’ το γράμμα μου αυτό.
Τις πικρές τις μνήμες άστες να πεθάνουν
και χαιρέτισε τον ήλιο τον καυτό.  

*Στο πρωτότυπο: έναν τάφο