Στην πόλη ετούτη που μεγαλώνει 
που δίχτυα ρίχνει και πάει μακριά,
γυρνάμε ξένοι, γυρνάμε μόνοι,
κάθε διαβάτης και μια σκιά.

Η πόλη ετούτη στ’ αλήθεια μοιάζει
με λαβωμένο που ξεψυχά,
κουράγιο παίρνει καθώς χαράζει
κι ύστερα πάλι αγκομαχά.

Και κάθε νύχτα καημός ανάβει
μεσ’ στην καρδιά μου πικρό πουλί,
ποιος το ‘χε γράψει να ζούμε σκλάβοι,
φυλακισμένοι χωρίς κελί;