Όλη μέρα στα λιμάνια
και στα ναυπηγεία,
στου θανάτου τα καζάνια,
στα μηχανουργεία.

Στο πετσί μας η μουτζούρα
που δε λέει να φύγει,
η ζωή βαριά σκοτούρα
κι η χαρά μας λίγη.

Όσο κι όσο τ’ αγοράζουν
το φτωχό κορμί μας,
και περίσσια κέρδη βγάζουν
απ’ τη δύναμή μας.


Λιώνουν τα νιάτα μας
στη βιοπάλη,
με τα κομμάτια μας
δένει τ’ ατσάλι.